طعنه هایت شعر نمی شوند.

ترسهایت شعر نمی شوند. فردا را هم تاب بیاور!

زندگی همین تخت است كه یك بیمارستان تا من راه دارد.

 تا كجای زمین فاصله گرد است؟

مثل یك بی عاری مفرط

دستهایم را چروك خورده می خواهم و دلم به همین سایه ها هم خوش نیست!

دنیا بدجور چرخید

سرگیجه هایت را آوارم كن

 تنهاییم می پاشد روی كلمه های رفتنت

و تنم نرم نرمك عشوه می ریزد

روی خون هایی كه تف می كنی!

وقتی بوی تو بپیچد ...

دیگر چه فرق می كند به كدام سمت ایستاده باشم

وقتی همه ی كلمه های مرا باد می برد

چه فرق می كند

با كدام لهجه فریاد زده باشم؟

داغم بزن،

     طعم بوسه هایت را

و من قاشق قاشق در دهانت كلمه می ریزم

آغشته ی زندگی می شوم

تو لبخند می زنی

و من شعر می نویسم!